Księga Przysłów

 
14
1 Najmędrsza z niewiast1 dom sobie buduje,
własnoręcznie go niszczy głupota.
 
2 W prawości żyje, kto boi się Pana,
człowiek dróg krętych Nim gardzi2.

3 W ustach głupiego rózga na jego pychę,
a wargi mądrych osłonią ich samych.
 
4 Gdzie wołów brakuje - tam żłób jest pusty,
dzięki mocy wołów plon jest obfity.
 
5 Prawdomówny świadek nie kłamie,
kłamstwa szerzy świadek fałszywy.
 
6 Szyderca próżno szuka mądrości,
rozumny łatwo nabędzie wiedzę.
 
7 Od człowieka głupiego się odsuń:
rozumnych warg tam nie znajdziesz.
 
8 Mądrością rozumnego - poznanie swej drogi,
zwodzenie siebie - głupotą niemądrych.
 
9 Głupców zwodzi występek3,
u sprawiedliwych jest łaska.
 
10 Serce zna własną swą gorycz,
obcy nie dzieli jego radości.
 
11 Rozwali się dom niewiernych,
a prawych namiot zakwitnie.
 
12 Jest droga, co komuś zdaje się słuszną,
lecz w końcu prowadzi do zguby4.
 
13 Serce się smuci i w śmiechu,
a boleść jest końcem radości.
 
14 Niewierne serce z postępków swych rade,
jak z czynów swoich5 człowiek uczciwy.
 
15 Wszystko, co mówią, przyjmuje niemądry,
a człowiek rozumny na kroki swe zważa6.
 
16 Mądry się boi, od złego ucieka,
a głupi się unosi, czuje się pewnym.
 
17 Człowiek porywczy popełnia głupstwa,
a przebiegły jest znienawidzony.
 
18 Udziałem łatwowiernych - głupota,
umiejętność wieńczy rozumnych7.